Το 1989 το ράλι Ακρόπολις ημερολογιακά ήταν από 27 Μαΐου μέχρι και 1η Ιουνίου. Σχεδόν ένα μήνα πριν, βράδυ χτυπά το τηλέφωνο του σπιτιού μου (δεν υπήρχαν κινητά τότε, αλλά τόσο τα καλά όσο και τα κακά νέα έφταναν στην ώρα τους). Δυστυχώς αυτή τη φορά τα νέα δεν ήταν ευχάριστα. Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου ο Jigger: «Κώστα σου έχω δυσάρεστα νέα, έσπασα το αριστερό πόδι μου πριν λίγο παίζοντας ποδόσφαιρο! Όπως καταλαβαίνεις άκυρο το Ακρόπολις πάει και το πρωτάθλημα».
Πριν τελειώσει τη φράση του πέρασε αστραπιαία από το μυαλό μου πως η Lancia εκείνο τον καιρό, σε συνεργασία με τη Valeo, εξέλισσε ένα μηχανικό κιβώτιο 6 σχέσεων με διάταξη “Η” χωρίς συμπλέκτη.
Του είπα την ιδέα, συμφώνησε αμέσως γιατί ήταν δυνατό παιδί και πολύ γυμνασμένος και αμέσως ξεκινήσαμε την επαφή με την Abarth. Όντως την επόμενη εβδομάδα ήρθαν στο συνεργείο που διατηρούσαμε τότε στο ρέμα της Χελιδονούς μια ομάδα για να προσαρμόσουν το κιβώτιο. Επικεφαλής ο κύριος Felice Garrone υπεύθυνος μετάδοσης στην Abarth, ένας τεχνικός της Valeo, ένας γιαπωνέζος προγραμματιστής και δυο μηχανικοί.
Μετά από 8 ώρες ασταμάτητης δουλειάς το αυτοκίνητο κατέβηκε από το τετρακώλονο ανυψωτικό και βρέθηκα στο δεξί μπάκετ δίπλα στον κύριο Garrone για μια πρώτη δοκιμή. Σοκαριστική η αίσθηση! Με το γκάζι στο πάτωμα ανεβοκατέβαζε τις ταχύτητες και το χτύπημα στα γρανάζια στο κιβώτιο Colotti έφτανε μέχρι τους Θρακομακεδόνες!
Το επόμενο πρωί ήταν η σειρά του Jigger να το δοκιμάσει. Βάλαμε τις πατερίτσες στον πίσω χώρο της Lancia, βολεύτηκε στο μπάκετ, του εξηγήσαμε τον τρόπο λειτουργίας και βγήκαμε βόλτα… γνωριμίας.
Όλα άψογα μόνο που όταν περνούσαμε από λακκούβες το πόδι με το γύψο χτυπούσε στο πάτωμα και πονούσε. Γυρίσαμε συνεργείο και οι μηχανικοί έφτιαξαν μια αλουμινένια βάση σε σχήμα ανάποδου κεραμιδιού έβαλαν αφρολέξ και ξανά βόλτα. Τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα αλλά και πάλι το πόδι στις αναπηδήσεις έφευγε από τη θέση του. Κόψαμε ένα λαστιχένιο χταπόδι, ανοίξαμε δυο τρύπες στη βάση που έβαζε το πόδι του και το στερεώναμε με αυτό. Παρουσιάστηκε ένα ακόμη πρόβλημα, γιατί το πόδι ίδρωνε μέσα στο γύψο και προκαλούσε αφόρητη φαγούρα! Κι εδώ όμως οι μηχανικοί βρήκαν λύση. Αρχικά ισιώσαμε μια σιδερένια κρεμάστρα κόβοντας το αυτί από το οποίο κρέμεται στην ντουλάπα και την αφήσαμε μόνιμα μέσα στο γύψο. Στη διαδρομή λοιπόν, είτε σε απλή είτε σε ειδική, με το ένα χέρι οδηγούσε και με το άλλο έξυνε το πόδι με την κρεμάστρα! Παράλληλα στο σέρβις είχαμε μια μπουκάλα οξυγόνο και με πίεση φυσούσαμε αέρα μέσα στο γύψο για να στεγνώσει από τον ιδρώτα.
Υπήρξε όμως κάτι ακόμη πριν ανέβουμε τη ράμπα εκκίνησης. Η οργανωτική επιτροπή του αγώνα ανησυχούσε αν σε περίπτωση ατυχήματος ή ανατροπής του αυτοκινήτου ο Jigger θα μπορούσε να βγει έγκαιρα από αυτό. Προσωπική μου εκτίμηση, άλλοι ήταν οι λόγοι… Ήρθε λοιπόν στο συνεργείο μας μια ομάδα ανθρώπων από την οργάνωση του αγώνα, εμείς μπήκαμε στη Lancia δεθήκαμε με τις ζώνες ασφαλείας και με το σύνθημα τους έπρεπε να βγούμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Η αλήθεια είναι πως ο Jigger δεν βγήκε αλλά εκτοξεύτηκε! Ήταν τέτοια η ταχύτητα εξόδου του που βγήκε πριν κι από εμένα που είχα σχεδόν το μισό βάρος του και με μικρότερο μπόι. Οι άνθρωποι έφυγαν ικανοποιημένοι και μόλις έστριψαν στη γωνία ακούστηκε ένα ουρλιαχτό δυνατότερο από του λύκου. Ήταν ο Jigger που είχε χτυπήσει το σπασμένο πόδι του στο Rollbar αλλά δεν ήθελε να προδοθεί!!!
Ο αγώνας εξελίχτηκε χωρίς άλλα προβλήματα και στη ράμπα του τερματισμού ανεβήκαμε νικητές της Ελληνικής κατάταξης κερδίζοντας και τους 100 βαθμούς που έδινε τότε το ράλι Ακρόπολις (το άρθρο συνεχίζεται μετά τις φωτογραφίες).
Λειτουργία αυτόματου κιβωτίου
Πέρα από την ιστορία που μόλις διαβάσατε, ανεξαρτήτως μηχανικών γνώσεων αξίζει τον κόπο με δυο λόγια να πούμε πως λειτουργούσε το κιβώτιο.
Ο λεβιές ταχυτήτων ήταν κούφιος και στο επάνω μέρος του έβγαινε το «πόμολο» για τις αλλαγές ταχυτήτων που έδραζε σε ένα στενότερο σωλήνα από τον εξωτερικό. Μεταξύ των δυο σωλήνων τόσο στο εμπρός όσο και στο πίσω μέρος υπήρχε μια πλατίνα που όταν ο οδηγός έσπρωχνε το λεβιέ προς τα εμπρός ή προς τα πίσω ανάλογα με την ταχύτητα που είχε επιλέξει αυτόματα λειτουργούσε ο συμπλέκτης και έτσι γινόταν η αλλαγή των ταχυτήτων. Παράλληλα, όταν σταματούσες το αυτοκίνητο με 1η ταχύτητα ήταν σε αναμονή και με το πάτημα του γκαζιού ξεκινούσε κανονικά. Τι γινότανε όμως με την εκκίνηση των ειδικών διαδρομών που ο οδηγός έπαιζε με το γκάζι για να έχει γρήγορη επιτάχυνση; Η λύση ήταν απλή! Οι τεχνικοί είχαν τοποθετήσει ένα κόκκινο κουμπί στο τιμόνι κι ο οδηγός το χρησιμοποιούσε μόνο στην εκκίνηση των ειδικών διαδρομών. Πατούσε πρώτα το κουμπί έβαζε μετά πρώτη στο κιβώτιο και στη συνέχεια στο “Go” του κριτή με το γκάζι στο πάτωμα άφηνε το κουμπί και το αυτοκίνητο ξεκινούσε σαν να έβγαινε από κάνη πυροβόλου όπλου. Αυτή την αίσθηση της βίαιης εκτίναξης προς τα εμπρός, μπορούν να την καταλάβουν μόνο όσοι όταν είμασταν πιτσιρικάδες έχουν φάει κλωτσιά στα οπίσθια σε καυγά!!!
