Έχουμε δει ως τώρα αρκετά αξιοσημείωτα λιλιπούτεια αυτοκίνητα, που παρά το μικρό τους όγκο κουβαλούν μαζί τους μία μεγάλη ιστορία. Σήμερα θα δούμε ένα μικροσκοπικό αυτοκίνητο κάπως… διαφορετικό. Δεν πρόκειται για ένα σπουδαίο αυτοκίνητο το οποίο σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία, δεν αγαπήθηκε όσο το 500αράκι ή το Mini, δεν έγινε στάμπα σε μπλουζάκι, ούτε αφίσα σε δωμάτιο.
Δεν το νοσταλγεί κανείς μαζί με άλλες εικόνες, ήχους και αρώματα από μια περασμένη ξέγνοιαστη εποχή, που ο χρόνος την έχει ξεθωριάσει γλυκά με την πατίνα του. Ο λόγος για το NSU Prinz Mark I, που ήταν απλά ένα μικρό, δίθυρο, ομολογουμένως όχι και τόσο ποιοτικό, αλλά αρκετά οικονομικό αυτοκίνητο πόλης (για τα δεδομένα της εποχής πάντα), το οποίο κατασκεύαζε η NSU Motorenwerke στη Δυτική Γερμανία από το 1958 ως το 1962 και έκανε το ντεμπούτο του στο Frankfurt Motor Show το Σεπτέμβρη του 1957.
Θα αναρωτηθεί ίσως κάποιος για ποιο λόγο θα πρέπει να ασχοληθούμε με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Για τις επιδόσεις του; Η αλήθεια είναι πως οι αριθμοί δεν προκαλούν ιδιαίτερη συγκίνηση. Μπορεί να είναι γερμανικό, πισωκίνητο και πισωμήχανο όπως μια Porsche 911, ωστόσο είναι και δικύλινδρο, δίχρονο, αερόψυκτο με τον κινητήρα των 600 κυβικών εκατοστών να αποδίδει μόλις 20 ίππους, να επιταχύνει από στάση στα 100 χλμ./ώρα σε 35,7 δευτερόλεπτα και να αγγίζει μετά βίας τα 113 χλμ./ώρα. Σίγουρα έχετε ακούσει και καλύτερα στατιστικά…
Επίσης το Prinz, σύμφωνα με εκείνους που το οδήγησαν, ήταν ιδιαιτέρως θορυβώδες και αρκετά ασταθές λόγω του κακού κέντρου βάρους του και το τεσσάρι μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων, χωρίς συγχρονιζέ, ήταν αρκετά δύσχρηστο. Οι μικρές του διαστάσεις που δεν ξεπερνούσαν σε μήκος τα 3,2 μέτρα και σε πλάτος τα 1,4 μέτρα, του επέτρεπαν να κινείται ευέλικτα και να σταθμεύει γρήγορα και εύκολα στις μεγαλουπόλεις. Αν και τετραθέσιο, ο χώρος για τους πίσω επιβάτες ήταν πολύ περιορισμένος, ιδίως αν είχαν…πόδια, ωστόσο οι δύο πόρτες του είχαν αρκετά ευρύ άνοιγμα για την πρόσβαση στο πίσω μέρος.
Εν τέλει γιατί συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με το NSU Prinz; Πολύ απλά γιατί το έκανε να ξεχωρίζει ένας από τους ιδιοκτήτες του. Ο John Glenn. Και κάπου εδώ θα μπορούσε απλά να τελειώσει το αφιέρωμα. Αξίζει όμως να θυμηθούμε για μία ακόμη φορά τους λόγους που έκαναν τόσο ξεχωριστό τον συγκεκριμένο άνθρωπο και αυτός με τη σειρά του, το πολυαγαπημένο του NSU Prinz I.
Ο John Glenn ήταν Αμερικανός Αστροναύτης της NASA και πιλότος μαχητικών αεροσκαφών. Είναι ο πρώτος άνθρωπος που τέθηκε σε τροχιά γύρω από τη γη και ο πρώτος πιλότος που διέσχισε την αμερικανική ήπειρο πετώντας με υπερηχητική ταχύτητα, σπάζοντας το ρεκόρ μαζί με το φράγμα του ήχου. Επίσης, ήταν ένας από τους πέντε πρώτους ανθρώπους που βρέθηκαν στο διάστημα, μετά τους Γιούρι Γκαγκάριν και Γκέρμαν Τίτοφ, ως μέλος της διαστημικής αποστολής της Nasa, Mercury Seven, μαζί με τους Άλαν Σέπαρντ και Γκας Γκρίσομ.
Διαστημικά ταξίδια, υπερηχητικές ταχύτητες, μαχητικά αεροσκάφη και η αδρεναλίνη να εκκρίνεται με πυρετώδεις ρυθμούς. Από τη μία φαίνεται περίεργο πως ένας τέτοιος άνθρωπος επέλεξε να οδηγεί ένα μικρό και αργό αυτοκίνητο πόλης, όταν όλοι οι συνάδελφοί έκαναν κόντρες ταχύτητας στις λεωφόρους του Ακρωτηρίου Κανάβεραλ με τις γυαλιστερές Corvettes τους.
Από την άλλη πλευρά, όταν το σώμα σου έχει συνηθίσει να κινείται στις τρεις διαστάσεις, να δέχεται αρκετά G και να κινείται σε ταχύτητες που μετριούνται σε Mach, τί διαφορά να σου κάνουν εκατό χιλιόμετρα περισσότερα ή λιγότερα στην επιφάνεια της γης;
